Η Ραψάνη βρίσκεται στους πρόποδες του Κάτω Ολύμπου , σε υψόμετρο 500 μ. από την θάλασσα , επάνω από την γραφική κοιλάδα των Τεμπών , με πανοραμική θέα στο Αιγαίο Πέλαγος .Ιδρύθηκε ενδεχομένως τον 10ο αι. από την συνένωση χωριών με το όνομα Ολυμπιάδες. Η Ραψάνη είναι ένας ιστορικός οικισμός του Κάτω Ολύμπου, για τον οποίο οι γραπτές πηγές ξεκινούν από τον 15ο αιώνα, με βάση τα οθωμανικά αρχεία, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους οικισμούς της ευρύτερης περιοχής. Αναφέρεται για πρώτη φορά στην απογραφή του 1425, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ιδρύεται την εποχή αυτή. Το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για βυζαντινό οικισμό, όπως διαφαίνεται από την εξέταση του ονόματός του, υπόθεση στην οποία συνηγορούν τα αρχαιολογικά στοιχεία (κεραμική και μεσοβυζαντινό θωράκιο) τα οποία βρέθηκαν παλαιότερα στη Μονή των Αγίων Θεοδώρων. Στους επόμενους αιώνες ο οικισμός γνωρίζει συνεχόμενη ανάπτυξη, την οποία μπορούμε να παρακολουθήσουμε από τα οθωμανικά κατάστιχα και είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή τον 16ο αιώνα, οπότε ο πληθυσμός του αυξάνεται 5 φορές και φθάνει από τα 31 νοικοκυριά το 1466 σε 154 το 1570, ενώ κοντεύει τα 600 στα τέλη του αιώνα, τα οποία διατηρούνται και στην μετέπειτα περίοδο. Αργότερα η οικονομική ανάπτυξη τεκμηριώνεται επίσης από το κατάστιχο του ναού του Αγίου Αθανασίου του 18ου αιώνα, μία σπάνια μεταβυζαντινή πηγή. Με βάση τις παραπάνω πηγές γνωρίζουμε ότι η εξελικτική πορεία του οικισμού ήταν συνεχής και έφθασε στο απόγειο τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου αιώνα, τότε ακριβώς που επανιδρύεται η σημαντική Μονή των Αγίων Θεοδώρων. Πήρε το όνομά της από την ράψ(ι)α (=αρβανίτικη λέξη, που σημαίνει μαλακό πέτρωμα). Η αναδρομή στο ιστορικό παρελθόν της Ραψάνης είναι δύσκολη υπόθεση , μιας και τα περισσότερα χωριά της Θεσσαλίας υπέστησαν πολλαπλές επιδρομές και καταστροφές στην μακρόχρονη ιστορία τους. Κατά τον μύθο η Ραψάνη ήταν μια πανέμορφη και δυναμική γυναίκα, που πρωτοστάτησε στη συνένωση των χωριών. Η αρχαιότερη επιγραφή της Ραψάνης βρίσκεται στο εξωκκλήσι του Αγίου Ιωάννη το 1547. Οι 6 νερόμυλοι της Ραψάνης που χρονολογούνται από το 12ο ως τον 13ο αιώνα, αποδεικνύουν ότι η Ραψάνη υπήρξε μια ακμάζουσα βυζαντινή πόλη με περισσότερα από 900 χρόνια ιστορία. Τον 17ο και 18ο αιώνα , η σηροτροφία, η υφαντουργία (αλατζάδες) και η αμπελουργία κάνουν τη Ραψάνη την πιο λαμπρή και την πιο εμπορική πόλη του Ολύμπου. Την ίδια εποχή ιδρύεται (1767) η περίφημη σχολή της Ραψάνης από τον Επίσκοπο Πλαταμώνος και Λυκοστομίου Διονύσιο. Η Ραψάνη φημίζονταν για τις πλούσιες βιβλιοθήκες της που πυρπολήθηκαν το 1878, στην επανάσταση του Ολύμπου. Από την καταστροφή μόνο ένα χειρόγραφο έχει διασωθεί το Κατάστιχο του Αγίου Αθανασίου 1778-1889. Γενέτειρα του λόγιου Δ. Γοβδελά, και του Νεομάρτυρα Αγίου Γεωργίου εκ Ραψάνης. Τον 19ο αιώνα το οικονομικό ενδιαφέρον στρέφεται αποκλειστικά στην αμπελουργία. Όπως μαρτυρεί και ο Λ. Λεονάρδος (1836) «Ταύτην περικυκλώσι καλλιεργημένοι αγροί και επιμελημέναι άμπελοι με εξαίρετα σταφύλια». Η φήμη του οίνου της Ραψάνης οδηγεί το Ελληνικό κράτος το 1932 στην επίσημη αναγνώριση του ως Ονομασίας προέλευσης, εποχή κατά την οποία το 53 τοις εκατό του εισοδήματος των Ραψανιωτών προέρχεται από την αμπελουργία.
Από τις αρχές του 20ου αιώνα η Ραψάνη ήταν φημισμένος τόπος παραθερισμού για Λαρισαίους λόγω του καλού της κλίματος. Η πλατεία του χωριού είναι στα 550 μέτρα υψόμετρο. Σχεδόν κάθε γειτονιά έχει και τρεχούμενο νερό από τις πηγές του Ολύμπου. Παράλληλα στα δρομάκια έρεε νερό σε αυλάκι που κατέληγε στα ρέματα και τέλος στον ποταμό Πηνειό.
Δημοτική Βιβλιοθήκη Ραψάνης
Επαναλειτουργεί από το 2004, και ιδρύθηκε το 1970 με προεδρικό διάταγμα. Στεγάζεται στη σοφίτα του κοινοτικού καταστήματος Ραψάνης και λειτουργεί καθημερινά ως δανειστική από Τρίτη έως Σάββατο από 8:00π.μ. - 3:30 μ.μ . Περιλαμβάνει πάνω από 20.000 βιβλία στη συλλογή της , και έχει 1070 ενεργούς χρήστες και ο αριθμός αυτός αυξάνεται συνεχώς. Το υλικό της αποτελείται από βιβλία, περιοδικά, χειρόγραφα , χαρτογραφικό και οπτικοαουστικό υλικό. Η βιβλιοθήκη έχει συμβάλει στη δημιουργία πολλών παραρτημάτων στα υπόλοιπα χωριά του Δήμου Τεμπών , εξοπλίζοντας με βιβλία από τη συλλογή της τις μικρές βιβλιοθήκες του Μακρυχωρίου, Συκουρίου (είχε και πολλούς τίτλους από παλιά) και Αμπελακίων καθώς και τις σχολικές του Καλοχωρίου , Γόννων και Πυργετού. Εποπτεύει την λειτουργία τους , συντονίζει μια σειρά από δράσεις και ευελπιστεί στη δημιουργία ενός δικτυού βιβλιοθηκών για την περιοχή του Δ. Τεμπών.Η βιβλιοθήκη έχει στη συλλογή της το μοναδικό γραπτό σωζόμενο κείμενο που αφορά την ιστορία της Ραψάνης και το δεύτερο κατάστιχο της Θεσσαλίας , «Το κατάστιχο του Αγίου Αθανασίου, 1778-1889» , και ένα μεγάλο αριθμό εκδόσεων του 18ου αιώνα .Σε μια περιοχή κατά βάση αγροτική ,κοντά σε μεγάλα αστικά κέντρα αλλά και με τουριστική κίνηση κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες , η βιβλιοθήκη προσάρμοσε τις υπηρεσίες που προσφέρει προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης σχεδόν όλων των αναγκών των κατοίκων του χωριού, αποτελώντας το κέντρο της τοπικής κοινωνίας .